ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ

Μια τυχαία συνάντηση με έναν παλιό αναρχικό φίλο και εκδότη, που ήμασταν μαζί  στους  Οικολόγους –Εναλλακτικούς,  μου θύμισε τα βιβλία, που διάβαζα στα φοιτητικά μου χρόνια.

Ανάμεσα σε αυτά και ο Πιότρ Κροπότκιν, αναρχικός  με μεγάλη επιστημονική κατάρτιση για την εποχή του και με τον τίτλο ευγένειας  του πρίγκιπα.

Ξαναδιαβάζοντας την «Αναρχική Οργάνωση της Κοινωνίας» δεν μπορείς παρά να αισθανθείς πολύ άνετα ως  πράσινος , από την παρουσίαση του αιτήματος , ότι η κοινωνία μπορεί και πρέπει  να οργανωθεί σε τοπικές κοινωνίες –«κοινότη-τες»  τις αναφέρει ο Κροπότκιν.

Τοπικές κοινωνίες :αίτημα  του οικολογικού κινήματος ,που συνδυάζει τον έλεγχο της περιβαλλοντικής ισορροπίας και την ανάπτυξη της δημοκρατίας της βάσης .

Βέβαια δεν είναι απαραίτητα αίτημα των «οικολόγων» της πράσινης ανάπτυξης, οι οποίοι απλά στοχεύουν στο να βάλουν πράσινο φόντο σε ένα σύστημα ,που καταρρέει.

Σίγουρα οι απόψεις του Κροπότκιν είναι απόψεις για την εποχή του. Αυτό να λέγεται, γιατί όσα υποστηρίζει για την βιομηχανία και τις μεταφορές , τα υποστη-ρίζει σε σχέση με την κλίμακα της εποχής του. Μακρινή σχέση έχουν με τα υπερ-μεγέθη του σήμερα.

Σημασία όμως έχει η αναφορά ,πως τις  κοινότητες του ο Κροπότκιν, δεν τις θεωρεί σαν οπισθοδρόμηση, δηλαδή σαν μια επιστροφή στο παρελθόν, μιας απλής ,πρωτόγονης οργάνωσης .

 Αντίθετα τις θεωρεί σαν μια εξέλιξη προς ένα νέο μέλλον, που χαρακτηρίζεται από μια πολυπλοκότητα, συμβατή με τις ανακαλύψεις της κάθε εποχής (σκεφτείτε το διαδίκτυο σήμερα). Μπορεί να είναι μια καινούργια , σύγχρονη 
οργάνωση της κοινωνίας . 

Σίγουρα πιο ζωντανή από το σήμερα , με κέντρα το Βερολίνο, την Νέα Υόρκη, την Μόσχα και γύρω τους έναν απέραντο ανθρώπινο χυλό.

Εντύπωση βέβαια μου έκανε πως αναφορά στον Κροπότκιν διάβασα πρόσφατα και στο βιβλίο ενός κοινωνιολόγου ,life style περσόνας ,που έχει γνωστός για τις γαστρονομικές του συμβουλές.

Μήπως ανατρέχουμε πολλοί πια, σε "ακραίες" απόψεις; 

Ο σημερινός κόσμος τελικά, εμπνέει εμπιστοσύνη όλο και λιγότερο.

Χαραλαμπάκης Γιάννης     

Μορφές Τουρισμού

Το τουριστικό μοντέλο που έχει επικρατήσει σήμερα είναι το all inclusive, δελεαστικό για όσους δεν έχουν οικονομική ευχέρεια  αφού εξασφαλίζει ένα πακέτο διακοπών σε χαμηλή τιμή. Αν το δούμε όμως  πιο προσεκτικά, θα αντιληφθούμε ότι αυτός ο τρόπος έχει αρκετά μειονεκτήματα τόσο για τον τουρίστα, όσο και για τους εργαζόμενους καθώς και για την  οικονομία του τόπου που φιλοξενεί αυτά τα ξενοδοχεία.

Τα all inclusive ξενοδοχεία είναι πανομοιότυπα ως προς τις εγκαταστάσεις και την κουζίνα τους, η απαραίτητη πισίνα, ο φυσιοθεραπευτής/γυμναστής και γεύματα «ουδέτερα», που δεν αποτελούν μέρος της τοπικής κουζίνας. Επιπλέον λόγω του χαμηλού κόστους ενός τέτοιου πακέτου διακοπών, τα φαγητά δεν φημίζονται για την ποιότητά τους. Με άλλα λόγια, είτε το ξενοδοχείο βρίσκεται στην Ελλάδα, είτε στην Αίγυπτο είτε οπουδήποτε αλλού, ο φιλοξενούμενος βρίσκεται πάντα σε ένα άχρωμο περιβάλλον χωρίς να πάρει κάτι από την κουλτούρα του τόπου που επέλεξε να επισκεφτεί.

Οι εργαζόμενοι σε τέτοια ξενοδοχεία, που δεν είναι απαραίτητα από την περιοχή, είναι χαμηλόμισθοι, κάποιοι  και  ανασφάλιστοι  και έχουν εξαντλητικό ωράριο, έτσι δεν έχουν ούτε τη δύναμη, ούτε τη διάθεση και συχνά   ούτε τα προσόντα για να ανταπεξέλθουν στις απαιτητικές  υποχρεώσεις τους προς τους πελάτες.

Οι τοπικοί παραγωγοί και τα γειτονικά καταστήματα δεν έχουν κανένα όφελος από αυτό το είδος τουρισμού, αφού οι παραθεριστές  αφήνουν όλα τους τα χρήματα μέσα στο ξενοδοχείο, γεύματα, καφές, ποτό, αγορές σουβενίρ, κομμωτήριο και ότι άλλο χρειαστούν. Οι προμήθειες του ξενοδοχείου συνήθως γίνονται από μακρινές αγορές για διάφορους λόγους που εξυπηρετούν τους ξενοδόχους. Επομένως μαραζώνει η τοπική αγορά, κλείνουν καταστήματα και χάνονται θέσεις εργασίας.

Υπάρχουν εναλλακτικές  προτάσεις; Φυσικά, υπάρχουν ήπιες μορφές τουρισμού. Κατ΄αρχήν προβλέπεται από το ΕΣΠΑ ( πρόγραμμα: Μεταποίηση, Τουρισμός, Υπηρεσίες) συγχρηματοδότηση για ανακαίνιση  παλαιών οικιών σε χωριά, που μπορούν να μετατραπούν σε τουριστικά καταλύματα. Αυτή η μορφή τουρισμού αναζωογονεί την ύπαιθρο γιατί οι τοπικοί  παραγωγοί θα διαθέτουν τα προϊόντα τους και ικανοποιεί τους  ολοένα αυξανόμενους παραθεριστές που επιλέγουν  υγιεινή διατροφή  με  τοπικά προϊόντα. Επίσης οι επισκέπτες αυτοί προτιμούν να μένουν σε οικισμούς για να βιώσουν την εμπειρία της άμεσης επικοινωνίας με τους κατοίκους της περιοχής και τον πολιτισμό τους.  Επομένως δημιουργούνται θέσεις εργασίας μέσα σε συνθήκες που επιτρέπουν στους εργαζόμενους να είναι ευχαριστημένοι και αποδοτικοί.

Άλλη μορφή ήπιου τουρισμού είναι ο αγροτουρισμός, που συνεχώς αποκτά μεγαλύτερη ζήτηση από ανθρώπους της πόλης που επιθυμούν να ζήσουν μέσα στη φύση και να ασχοληθούν με την καλλιέργεια της γης κατά τη διάρκεια των διακοπών τους. Συγχρόνως δίνεται η ευκαιρία στους αγρότες να αυξήσουν το εισόδημά τους  και ενισχύεται γενικά η τοπική οικονομία γιατί επίσης  οι παραθεριστές αυτού του είδους προτιμούν τα τοπικά προϊόντα και επιθυμούν να γνωρίσουν από κοντά τους ανθρώπους και τα έθιμα  του τόπου που επισκέπτονται. Οι τουρίστες συνήθως μένουν σε καταλύματα μέσα στο κτήμα που καλλιεργούν ή στην ευρύτερη περιοχή.

Ακόμη υπάρχουν και τα μικρά ξενοδοχεία σε νησιώτικες ή άλλες περιφερειακές πόλεις, που θα πρέπει να στηριχθούν από την πολιτεία γιατί επίσης ενισχύουν την τοπική οικονομία αφού δεν εφαρμόζουν το all inclusive.

Οι τουρίστες που προτιμούν τις ήπιες μορφές τουρισμού αγαπούν τους περιπάτους σε παρθένα φυσικά τοπία και το κολύμπι σε  ήσυχες  καθαρές παραλίες, τέτοιοι τόποι έχουν μείνει πλέον λιγοστοί στα τουριστικά μέρη αλλά υπάρχουν και οι φυσιολάτρες τους  ανακαλύπτουν.

 Δυστυχώς με το σύστημα  fast track, που εφαρμόζουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις για την εκποίηση  δημόσιων περιοχών φυσικού κάλλους, υπάρχει σχέδιο , όπου το πράσινο θα αντικατασταθεί με τσιμέντο  και οι παρθένες παραλίες θα γεμίσουν με ξαπλώστρες και σκάφη.  Οικοσυστήματα θα μετατραπούν σε  εγκαταστάσεις ξενοδοχειακών  επιχειρήσεων all inclusive , που θα καταστρέψουν το τοπίο, θα εξαφανίσουν τη βιοποικιλότητα και θα μαραζώσουν την τοπική οικονομία. Θα το αφήσουμε να συμβεί; θα αφήσουμε  να ξεπουληθεί η γη που ανήκει στα παιδιά μας;

Βέρα Κορωνάκη,                                                                       

Μέλος των Οικολόγων Πράσινων

Κέρκυρα

Η Ευρώπη «μας» και η Ευρώπη «τους»

Του Κώστα Λουκέρη*

Η μεταπολίτευση του 1974 έφερε στο προσκήνιο και πάλι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον εθνάρχη της αντιπαροχής, τον καταλύτη του κύματος αστυφιλίας  και καταστροφέα του αστικού ιστού της χώρας. Ο Καραμανλής, έχοντας θητεύσει στην Παρισινή «εξορία» κυβέρνησε πατερναλιστικά, θέτοντας ως βασικό του στρατηγικό στόχο την προσχώρηση της χώρας στην ΕΟΚ των τότε 9 μελών. Η λογική του «θα ρίξω τους Έλληνες στα βαθιά και αναγκαστικά θα κολυμπήσουν» έμελλε να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της τσαπατσούλικης ένταξης με σαφή πολιτικά και θυμικά κριτήρια.

Στην μετά ΕΟΚ εποχή, από την 1^η Ιανουαρίου 1981 και μετά, η χώρα έζησε τη συνεχή ροή κονδυλίων (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, πακέτα Ντελόρ, ΕΣΠΑ κλπ). Τα κονδύλια αυτά, όπως και το περιβόητο σχέδιο Μάρσαλ στην μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο, αξιοποιήθηκαν ανορθολογικά και με ιδιοτέλεια τοπικιστική και προσωπική, πελατειακά, ανεύθυνα κι επικίνδυνα. Τόσο το σχέδιο Μάρσαλ όσο και η ΕΟΚική βοήθεια δεν ανασυγκρότησαν οικονομικά και παραγωγικά τη χώρα. Κυρίως δε, δεν δημιούργησαν μια βιώσιμη οικονομία μα μια οικονομία αντίστοιχη της κυρίαρχης μεταπρατικής αστικής τάξης, που επωφελείται από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και μετά. Η απουσία εθνικής αστικής τάξης ενισχύθηκε με την πρόσθεση στο οικονομικό μπλοκ των μεταπρατών, μερίδας των Ελλήνων πολιτών που προσδέθηκαν στη λογική ΠΑΣΟΚ. Τα χαρακτηριστικά της αναξιοκρατίας, του ατομικού ωφελιμισμού και πλουτισμού, της απουσίας οργάνωσης και στρατηγικού σχεδιασμού συνέχισαν να κυριαρχούν, ταυτιζόμενα περιέργως με τη δημοκρατία, την ισότητα και τα «δικαιώματα».

Οι επόμενες δεκαετίες έφεραν στη χώρα μια σειρά από θεσμούς, νόμους και κανονιστικές διατάξεις σύμφωνα με τις αποφάσεις της ΕΟΚ/Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι κυρίαρχες ομάδες που λυμαίνονταν το ελληνικό κράτος προς όφελός τους εφάρμοσαν αυτό που ήξεραν, δηλαδή το παιχνίδι της αναβολής, των καθυστερήσεων, του ανατολίτικου παζαριού, της επικίνδυνης εκμετάλλευσης της στρατηγικής θέσης της χώρας κι εν τέλει της κατ’ ουσίαν ακύρωσης στην πράξη όσων πρέσβευαν οι νέοι κανόνες.

Η οικονομική κρίση που μαστίζει τόσο βίαια τη χώρα τα τελευταία χρόνια είναι απότοκος και αυτής της λογικής. Όσοι επιδιώκουν να ταυτίσουν το «κακό» με τον εξωτερικό παράγοντα δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να χαϊδεύουν τ’ αυτιά όσων δεν θέλουν να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Παράλληλα, άθελά τους ίσως, επιβραβεύουν πολιτικές στάσεις που οδηγούν σε αδιέξοδα, δίνοντάς τους συγχωροχάρτι.

Τα μνημόνια, ως μέσο και ως στόχος, αποτελούν μια ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερη προσέγγιση σε προβλήματα δεκαετιών, βαθιά ριζωμένα στο μεδούλι των κυρίαρχων ομάδων και του μπλοκ εξουσίας. Ηθικολογικού τύπου επιχειρήματα περί «διαφθοράς», «διαπλοκής», «διαφάνειας» δεν αγγίζουν καν την καρδιά του προβλήματος μα αντίθετα ακυρώνουν την ίδια την προσπάθεια ανάταξης της Ελλάδας. Από μόνα τους όμως τα μνημόνια δεν αρκούσαν. Χρειαζόταν κι ένας ιδεολογικός μανδύας, το περιτύλιγμα, το «δώρο έκπληξη», έτσι ώστε οι πολίτες-πελάτες να ψηφίσουν σωστά.

Η εφεύρεση του «ευρωπαϊκού» και του αντίστοιχου «αντευρωπαϊκού τόξου» και η παράλληλη χρήση της θεωρίας των δύο άκρων, που συνδέει τη ναζιστική Χρυσή Αυγή με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στόχευε στο να ενώσει όσες πολιτικές δυνάμεις εισηγήθηκαν, στήριξαν και εφάρμοσαν τα μνημόνια. Η ανιστόρητη και πολωτική αυτή πρόταση βρήκε δυστυχώς αρκετούς υποστηριχτές ανάμεσα και στους Οικολόγους Πράσινους, περισσότερο ως μειοψηφία.

Η εναγώνια προσπάθεια υπερκέρασης των τυφλών κινήσεων της ΕΕ σχετικά με την Ελλάδα μέσω φιλοευρωπαϊκών προτάσεων, όπως η ομοσπονδοποίηση/φεντεραλισμός της ΕΕ, επιχειρεί να τσουβαλιάσει όσους κι όσες πιστεύουν στο ευρωπαϊκό όραμα στο νεοφιλελεύθερο σακί. Η Ευρώπη για την οποία μιλάμε δεν μπορεί παρά να είναι ή αυτή που ζήσαμε ή αυτή που ονειρευόμαστε. Πάντως δεν μπορεί να είναι αυτή της καταστρατήγησης κάθε έννοιας δικαίου, της παραβίασης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του βιασμού κάθε προσπάθειας βιωσιμότητας, του εξανδραποδισμού της λογικής περί περιβαλλοντικής φροντίδας, της αντιμετώπισης του ανθρώπινου πόνου ως παρωνυχίδα ή παράπλευρη απώλεια.

Όσοι σήμερα διατείνονται για την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα αποφεύγοντας να στηλιτεύσουν τα αντιευρωπαϊκά μέτρα είναι οι χειρότεροι κι οι πιο επικίνδυνοι αντιευρωπαίοι! Διαπράττουν ιστορικό λάθος κι απομακρύνουν από την Ευρώπη όσους κι όσες πίστεψαν στην Ευρώπη ως αρχές, τις οποίες βλέπουν να αντικαθίστανται από νεοφιλελεύθερες οικονομικές «αξίες». Όσοι σήμερα προσπαθούν να κουβαλήσουν και να τσουβαλιάσουν τους Οικολόγους Πράσινους στο μπλοκ αυτών που στηρίζουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που διέλυσαν τη χώρα υποσχόμενοι «καλύτερη διαχείριση» θα έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την οπισθοχώρηση των θέσεων της πολιτικής οικολογίας και του βασικού τους μέχρι σήμερα τουλάχιστον πολιτικού τους εκφραστή, των Οικολόγων Πράσινων.

Ευρωπαίος δεν είναι όποιος απλώς το δηλώνει ως κουραστική επωδό σε ό,τι πει. Δεν μπορεί να είναι ο ακροδεξιός κι εθνικόφρων πρωθυπουργός μας. Δεν μπορεί να είναι ο εναπομείνας πρόεδρος του γνωστού σε όλους μας ΠΑΣΟΚ, ο οποίος δίνει των υπέρ πάντων αγώνα πολιτικής του επιβίωσης. Δεν μπορεί να είναι ο νοικοκύρης αριστερός πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ που αποδέχεται άκριτα ό,τι του πουν, αυτοεγκλωβισμένος στο πλάνο της «κυβερνώσας αριστεράς». Δεν μπορεί να είναι οι νεοφιλελεύθεροι τεχνοκράτες φωστήρες που «έκαναν παιχνίδι» όλα τα προηγούμενα χρόνια και μας έφτασαν ως εδώ. Δεν μπορεί να είναι οι κλεπτοκράτες επιχειρηματίες, οι οποίοι αφού ρήμαξαν το δημόσιο χρήμα ξαφνικά κόπτονται για την επιβίωση της πατρίδας. Δεν μπορεί να είναι οι σουλατσαδόροι πολιτικάντηδες που φτιάχνουν μικροκόμματα με στόχο να «χωθούν» στην επόμενη κυβερνητική παρτίδα.

Κανείς μπορεί σήμερα να διακρίνει τρεις στάσεις απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή της παντελούς άρνησης (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΧΑ κλπ), αυτή της εικονικής φιλοευρωπαϊκής πολιτικής (κυβέρνηση, φιλελεύθερη αντιπολίτευση κλπ) κι αυτή μιας έντονης κριτικής προς την ΕΕ με στόχο την αλλαγή ρότας, ώστε το πείραμα της ενωμένης Ευρώπης να πετύχει. Αυτοί που είτε στέκονται αποκλειστικά στα «δικά μας λάθη» είτε αρκούνται σε αναφορές στα «λάθη των ξένων» βλέπουν μονοσήμαντα την κατάσταση και στερούν από τον εαυτό τους την ευρεία οπτική γωνία που απαιτείται για εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.

Όσοι εμφορούνται από φιλοευρωπαϊκά ή απλά ευρωπαϊκά συναισθήματα είναι απαραίτητο να περάσουν από τα συναισθήματα στη λογική. Τα μνημόνια, η κρίση χρέους, οι χρηματοπιστωτικές φούσκες, το ξεχείλωμα του δημόσιου τομέα, η σπατάλη και οι ρεμούλες δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Το σχεδόν ταυτόχρονο ξέσπασμα κρίσης σε μια πλειάδα χωρών με διαφορετικά χαρακτηριστικά, που τείνουν να γίνουν η πλειοψηφία της ΕΕ δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Εάν χάσουμε επαφή με τις τεκτονικές αλλαγές στον παγκόσμιο καταμερισμό παραγωγής πλούτου, εάν δεν μελετήσουμε τους κλυδωνισμούς στις ΗΠΑ, εάν δεν αξιολογήσουμε σωστά χώρες που επέλεξαν να αντιμετωπίσουν την κρίση με άλλες μεθόδους (Αυστραλία, ΗΠΑ, Ισλανδία κλπ) τότε δε θα ‘μαστε σε θέση να κρίνουμε νηφάλια. Αντίθετα θα «πετάμε» κενά περιεχομένου συνθήματα ηθικοπλαστικού χαρακτήρα περί «πολιτικής κουλτούρας» ή περί «κουλτούρας διαφάνειας», επαναλαμβάνοντας λάθη άλλων που φρόντισαν να ακυρώσουν έννοιες όπως ο σοσιαλισμός, η κοινωνικοποίηση, η ανοικτή διακυβέρνηση, η διαβούλευση.

Η ελαφρότητα με την οποία κάποιοι εντός των Οικολόγων Πράσινων υψώνουν τη σημαία της ΕΕ, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, καθώς και η αφορμή με την οποία το κάνουν, κάνει κακό στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Η ευθύνη όσων ασκούν μια τέτοιου τύπου κοντόφθαλμη πολιτική είναι τεράστια. Ως αντανάκλαση της αγωνίας των Ευρωπαίων Πράσινων δείχνει την απουσία κατανόησης από πλευράς Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος των τεκταινομένων στον ευρωπαϊκό νότο. Ως προσωπική επιλογή κάποιων στελεχών εντός μα και εκτός των Οικολόγων Πράσινων δείχνει την αδυναμία τους να συλλάβουν τι συμβαίνει στην ολότητά του μιας και αρκούνται στην «ΕΕ ως γιαπί», μια που οι ευρωπαϊκές αρχές ως οικοδομικά υλικά απουσιάζουν εδώ και καιρό.     

* Ο Κώστας Λουκέρης είναι Πρόεδρος του Πράσινου Ινστιτούτου, πολιτικού ιδρύματος των Οικολόγων Πράσινων. Εργάζεται ως Διευθυντής στο 12^ο Δημοτικό Σχολείο «Στεργιοπούλειο» Χαλανδρίου                           

Περί ταυτότητας

  

  Η κρίση έχει σαρωτική δύναμη.

  Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αδυνατεί να αντιμετωπίσει την κρίση και συνθλίβεται στην αναξιοπιστία.  Η πολιτική γεωγραφία που έχει διαμορφωθεί αφήνει κενά ,  χώρους ακάλυπτους για δυνάμεις, που μπορούν αξιόπιστα να συμβάλλουν στην υπέρβαση της κρίσης προς όφελος της κοινωνίας.

     

  Η ριζοσπαστική πολιτική οικολογία ενδυναμώνεται στο πλαίσιο της πολιτικής συγκυρίας αφού  κινείται σε  μεγάλο φάσμα προτάσεων και σε λογικές υπέρβασης της κρίσης και των χρεοκοπημένων πολιτικών.

 Η ριζοσπαστική οικολογία δεν περιορίζεται σε «πράσινες» τεχνικές λύσεις και καινοτομίες αλλά επικεντρώνει σε προτάσεις για μια οικονομία μικρής, τοπικής κλίμακας, σε συνεργατικές πρωτοβουλίες για κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, στα αντιεραρχικά μοντέλα και σε μια βιώσιμη από-ανάπτυξη (απομεγέθυνση).

  Αυτές οι προτάσεις συνιστούν ένα πρόγραμμα συνολικής αλλαγής της κοινωνίας.

  

  Η κοινωνία αλλάζει με δραματικό τρόπο και όλοι αναρωτιούνται προς τα πού θα πρέπει να κατευθυνθεί.

  Οι κυρίαρχες πολιτικές προτάσεις, που παρουσιάζονται είναι ή αδιέξοδες ή δεν πείθουν.

   Η ριζοσπαστική οικολογία δεν μπορεί να απουσιάζει από τις ριζικές αλλαγές που συντελούνται σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.

   Μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα, ώστε η μελλοντική, ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, να συμβάλει στην ακύρωση των πολιτικών που διαλύουν την κοινωνία. Παράλληλα θα πρέπει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για την αντίστροφη πορεία. 

    Αυτή η ανασύνθεση είναι παραπάνω από βέβαιο γεγονός. Βέβαιο επίσης είναι ότι η ανάδειξη του περιβαλλοντικού προβλήματος σε βασικό στην κοινωνία, την «ηρωϊκή» περίοδο της πολιτικής οικολογίας, διαμόρφωσε με χαρακτηριστικά τον οικολογικό χώρο, που ήταν και είναι απαραίτητα αλλά πλέον είναι ανεπαρκή.

 

   Αυτό εδώ το ιστολόγιο φιλοδοξεί καταρχάς να συζητήσει δημόσια τα χαρακτηριστικά της ριζοσπαστικής οικολογίας, αλλά και να προτείνει λύσεις στην ελληνική κοινωνία που μαστίζεται από την κρίση.

   Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν σε αυτό τον διάλογο βρίσκονται  στους Οικολόγους Πράσινους και όχι μόνο.

   Όσοι μας ενδιαφέρουν βρίσκονται  στην ελληνική κοινωνία, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο.

   Γιατί η ριζοσπαστική οικολογία δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση, αλλά υπόθεση όλων.

Κολοκούρης Ορέστης

Κοψίδης Μάκης                                

Χαραλαμπάκης Γιάννης

Χόρτη Καίτη